หลังจากได้แลกไลนืกัน เราก็ได้คุยกันถึงรายละเอียดของเรา ผมทราบว่าน้องทำงานประจำ อายุ 20 กลางๆ เป้นคนเก่ง จากรูปที่น้องส่งมาให้ก็ดูน่ารักดี
แต่น้องบอกว่าทำงานเลิกค่อนข้างเย็น จะมีเวลาเจอก้หลังเลิกงาน และคงไม่นานนัก เพราะวันรุ่งขึ้นน้องก็ต้องทำงานอีก ซึ่งผมก็เข้าใจ แม้จะพยายามให้น้องลางาน
แต่น้องบอกลาไม่ได้ ผมก็บอกงั้นเจอแค่ตอนที่สะดวกกันทั้ง 2 คนก็แล้วกัน

ผมไปถึงเมืองนั้นสายๆ แล้วไปเล่นกอล์ฟกัน ระหว่างนั้นเราก็ได้คุยไลน์กันบ้าง น้องบอกว่าก็อยากเจอพี่นะ ซึ่งผมดีใจมาก ว่าน้องจะมาเจอได้
หลังจากเล่นกอล์ฟเสร็จ ผมก็ไปทานข้าวกับเพื่อนๆ ส่วนน้องบอกว่ามีงานเลี้ยงของบริษัท แต่มาเจอได้หลังจากนั้น ผมตื่นเต้นนะครับ ที่จะได้เจอ
เหมือนน้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกไปกว่า หลายๆ คนที่เคยเจอมา ผมเร่งให้เพื่อนๆ ทานข้าว เข้าที่พัก เพื่อผมจะได้ออกมาเจอน้อง

เราเจอกันเกือบ 4 ทุ่มแล้ว โดยน้องขับรถมารับ ณ จุดที่เรานัดกัน วินาทีแรกที่ผมเห็นหน้าน้อง ผมรู้สึกเลยว่าคนนี้ใช่.....คนนี้คือคนที่ผมอยากเจอ
จริงๆ แล้ว น้องไม่ได้เป็นคนสวยแบบพิมพ์นิยม ไม่ได้รูปนร่างเป๊ะ แต่น้องมีเสน่ห์ในแต่ละส่วนที่น้องมี ผิวขาวเนียน ไม่ผอมแต่ไม่อ้วน
หน้าตาหมวยๆ แววตาที่ผมเห็น มีทั้งความสดใส เชื่อมั่นตัวเอง และมีอะไรบางอย่างแอบซ่อนอยู่ ลึกลับ และน่าค้นหา เราเริ่มต้นคุยกันเหมือนคุ้นเคยกันมาพอสมควร
ผมถามน้องว่าจะไปไหนกันดี น้องขับรถไปเรื่อยๆ แวะร้านอบผ้าแป๊บนึง แล้วไปนั่งคุยกันที่ร้านฟาสต์ฟู๊ดแห่งนึง เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นน้องในที่สว่างๆ
ใจผมเต้นตึกๆ แบบบอกไม่ถูก ผมเก็บความตื่นเต้นไว้ หาเรื่องคุยกับน้องเพื่อกลบอาการตัวเอง ......ผมชอบน้องมากทั้งที่ผมเพิ่งเคยเจอ
ผมชอบน้องมาก ทั้งที่บอกตัวเองมาตลอดว่า เล่นเวปแบบนี้ อย่าไปหลงชอบ หลงรักใคร.....

เรานั่งคุยกันได้ไม่นานนัก ผมรู้สึกว่ามันชักดึกเกินไป เดี๋ยวน้องต้องตื่นเช้าไปทำงาน และหากกลับบ้านช้าคงไม่ดี น้องบอกอยู่บ้านกับญาติๆ ไม่ได้อยูหอ
เราจึงแยกย้ายกันโดยน้องส่งผมลงแถวๆ บ้านน้อง แล้วผมก็เรียกรถกลับโรงแรม ถึงโรงแรมแล้วก้ได้ไลน์คุยกันอีกนิดหน่อย แต่ที่ผมดีใจมากคือ วันพรุ่งนี้
หลังเลิกงาน น้องจะมาเจอผมอีก นอนยิ้มทั้งคืนเลยล่ะครับ

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นมาซักพักนึง มีโทรศัพทฺจากน้องเข้ามา บอกว่าพี่สะดวกมั้ย ไปเป็นเพื่อนน้องหาหมอหน่อย น้องจะไปรพ. ผมตอบตกลงทันที
ทั้งที่ยังสงสัยว่าเมื่อคืนยังเห็นน้องปกติดีอยู่ เป็นอะไรถึงต้องไปรพ.แบบนี้ แต่ความดีใจที่จะได้เจอ มันมากกว่าอย่างอื่น ผมรีบอาบน้ำทานข้าว แล้วให้รถ
ที่พวกผมเช่าไว้ไปเที่ยว ขับไปส่งผมก่อน บอกเพือนๆ ว่าวันนี้ขออนุญาตหนีไปหาสาวนะ มันก็เข้าใจผมกันครับ อีกอย่างคือ ทุกคนมีสาวของตัวเองกันแล้วนี่นา
น้องถามมาว่าผมว่างทั้งวันมั้ย ผมบอกว่าถ้าน้องลางานพี่ก็จะว่างทั้งวันครับ ...ใช่ครับน้องลางานวันนั้น

ผมไปถึงรพ.ในเวลาใกล้ๆ กับน้อง ทราบว่าน้องปวดท้องซึ่งอาจจะเกิดจากอาหารเป็นพิษ ดีที่ดูไม่หนักหนานัก เราเลยได้คุยกันมากหน่อย สลับกับการที่น้องต้องไปตรวจโน่นนี่
จนเที่ยงๆ ก็เรียบร้อย จึงออกมาทานข้าวกัน น้องเลือกร้านอาหารอิตาลี่ที่บรรยากาศดี อาหารอร่อย ผมว่าเราคุ้นเคยกันมากขึ้น และคุยกันอย่างสนิทขึ้น
หลังอาหาร น้องถามว่าจะไปไหนดี ผมก็บอกว่าถ้าน้องไม่ค่อยสบาย น้องกลับไปพักดีกว่ามั้ย ส่วนพี่เดี๋ยวหาทางตามเพื่อนๆ ไปเจอได้....
แต่หลังจากขึ้นรถ น้องถามว่า น้องไปนอนพักที่ห้องพี่ที่โรงแรมได้มั้ยคะ .....ผมงี้ตกใจแต่เก็บอาการมากกกก บอกน้องว่าไปได้เลย พอดีห้องพี่มี 2 เตียง
เรานอนคนละเตียงก็ได้ น้องจะได้พัก......น้องยังแซวๆ ว่า นอนคนเดียวทำไมใช้ห้อง 2 เตียง ผมบอกว่าโรงแรมเค้าจัดผิด ขี้เกียจย้าย
ส่วนในใจคิดว่า ดีนะที่มี 2 เตียง ไม่งั้นคงนอนใกล้กันเกินไป

เข้าที่พัก ตอนแรกน้องบอกว่าเดี๋ยวจะไปอาบน้ำ ไช้จะได้ลด น้องทานยาลดไข้หลังจากทานอาหารแล้วเม็ดนึง ผมก็คิดว่าเดี๋ยวคงดีขึ้น
ตอนนั้น ผมไม่คิดอะไรเกินเลยไปจากที่ตกลงกัน ทั้งที่ใจชอบน้องมาก อยากจูบมาก แต่ทำไมน้องเหมือนมีเกราะกำแพงบางอย่างทำให้ผมไม่กล้ าก็ไทม่รู้
ผมนอนเตียงผม น้องนอนเตียงน้อง เรายังมีอะไรๆ คุยกันอีกมากมาย ผมคิดว่าน้องจะหลับ แต่น้องยังมีเรื่องมาคุยได้ตลอด

น้องบอกว่ายังรู้สึกว่าตัวอุ่นๆ ผมก็ไปแตะแก้ม แตะหน้าผากน้อง มันก็ไม่ได้ถึงขั้นร้อนอะไร ผมคิดว่ายาลดไข้คงออกฤทธิ์แล้ว ผมจะไปเข้าห้องน้ำ
แต่ก่อนเดินไป ผมหอมแก้มน้องไปทีนึง ตอนนั้นนี่รวบรวมความกล้ามากมายเลยครับ ดีที่น้องไม่ว่าอะไร

ออกจากห้องน้ำมาก็เลยมานั่งบนเตียงที่น้องนอน จนสุดท้ายลงไปนอนข้างๆ น้อง เรายังมีอะไรคุยกันได้ไม่หยุด และน้องคงเป็นคนไม่กี่คน ที่ผมนอนเรียบร้อยมาก
ไหล่เราชนกัน ขาเราชนกัน แต่ยังไม่มีอะไรมากกว่านั้น

เวลาผ่านไปร่วม 2 ชม.ได้ ผมชักเมื่อยๆ ที่เกร็งตัวไว้ไม่ให้ไปโดนตัวน้องมากไป จนแขนชักชาเลยเอาแขนไปทาบตัวน้องเหมือนกอดไว้เบาๆ
จากกอด ก็เลยสัมผัสมากขึ้น และมากขึ้น มากขึ้น จากนอกเสื้อผ้าก็เข้าไปจับต้องกันมากกว่านั้น เราไม่มีเสียงคุยแล้ว มีแต่เสียงลมหายใจที่แรงขึ้น
ผมค่อยๆ แกะกระดุมชุดน้องออก และสัมผัสกับเรือนร่างที่งดงามนั้น ผมกล้าบอกเลยว่าผมแค่อยากสัมผัส อยากกอด อยากจูบ ไม่ได้อยากเกินเลยกว่านั้น
ผมทำให้น้องมีความสุขโดยที่ผมไม่ได้ถอดเสื้อผ้าผมออก เลย ทำไมน่ะหรือ ....ผมไม่กล้าครับ ผมกลัวใจตัวเอง ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้นานมาก
ผมกลัวว่าจะชอบน้องเกินไป และผมไม่ทราบว่าทำไมน้องยอมให้ผมทำถึงขนาดนั้น แม้จะยังไม่ถึงขั้นมีอะไรกัน

ผมทำให้น้องนานมาก นานจริงๆ ผมรู้สึกเป็นสุขที่เห็นน้องฟิลนั้น ทั้งที่ตัวผมแทบจะทนไม่ไหว จนคิดว่าน้องสุขพอเพียงแล้วเราก็นอนกอดกัน
ตอนนั้นผมว่าคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับผมที่มีกับ น้องเลยจริงๆ ผมดีใจที่สามรถหอมแก้มน้องได้เท่าที่ผมอยากหอม สามารถสัมผัสตัวน้องได้
ตามที่ใจปรารถนา คนเราพอได้อยู่ด้วยกันถึงขนาดนั้น มันไม่มีอะไรต้องอายกันแล้วมั้ง ผมยังบอกน้องว่าอยากกอดไว้แบบนี้ทั้งคืนจริงๆ

จนเย็น เพื่อนโทรฯ มาตาม ผมก็บอกว่าอยู่ที่ห้อง น้องมานอนพัก เพื่อนๆ ก้บอกเดี๋ยวค่ำๆ ไปทานข้าวกัน ผมก็ตั้งใจว่าจะชวนน้องไปด้วย
แต่เราก็ยังคงนอนกอดกันอยู่อีกนานพอสมควร จนชักจะถึงเวลาน้องก็บอกว่าขออาบน้ำหน่อย และเรื่องราวหลังจากนี้มังครับ ทำเอาผม ณ ตอนนี้ เศร้ามากๆ

น้องอาบน้ำเสร็จก็ออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวพันกาย ผมเดินเข้าไปกอดน้อง และดันตัวน้องลงบนเตียงอีกครั้ง ..........ดึงผ้าเช็ดตัวน้องออก
และผมก็ถอดเสื้อผ้าจัวเองด้วย ความตื่นเต้นอย่างที่สุดทำให้ผมแทบจะควบคุมตัวเองไม่ ได้ แต่มันก็ถึงจุดนั้น....จนได้

หลังจากนั้น ผมก็ไปอาบน้ำ น้องยังคงนอนบนเตียง ผมยอมรับนะครับว่า ผมหลงรักสาวน้อยคนนี้ รักทั้งที่ไม่มีเหตุผลที่สมควรจะรัก
แม้ในตอนนี้ก็คิดถึง คิดถึงแบบไม่เคยห่างหาย ผมแพ้ใจตัวเอง หลังจากที่เคยบอกตัวเองว่า เราจะใจแข็งๆ ไม่รักใครอีก
แต่ผมหลงรักคนที่เพิ่งเจอกันเพียงแป๊บเดียว ........แป๊บเดียวในแง่เวลา แต่ความรู้สึกผมคือ เหมือนเจอคนคนี้มานานแสนนาน
เหมือนคนที่ผมรอคอยมาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่

เพือ่นโทรฯ มาตามอีกรอบนึง บอกว่าไปถึงร้านอากหารแล้ว ผมกับน้องก็แต่งตัวเตรียมจะออกไป ผมเตรียมเงินไว้ให้น้องจำนวนนึง
ซึ่งผมบอกตรงๆ ว่ากะเกณฑ์จำนวนเงินยากมาก กลัวน้องจะคิดว่าให้เพราะขาย ไม่ให้ยิ่งดุเอาเปรียบ ดีที่น้องบอกมาว่า พี่ไม่ต้องให้เงินตอนนี้
พี่ช่วยโอนเข้าบข.ให้นะ ผมถามว่าเท่าไหร่ดี น้องบอกว่าพี่พิจารณาเอาที่พี่เห็นว่าน้องควรได้เท่า ไหร่ก็แล้วกัน......

ถึงตอนดราม่าแล้วครับ ตอนขับรถออกมาเพื่อจะไปส่งผมที่ร้านอาหาร น้องรู้สึกว่าเรื่องราวระหว่างเรานั้นผิดมาก น้องบอกว่าไม่เคยมีอะไรกับใคร
ที่ไม่ใช่แฟน ไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรกับคนที่มีครอบครัวแล้ว....ผมก็ แทบไม่รู้จะไปทางไหนเลยแบบนั้น จะทำยังไงล่ะครับ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว
และผมไม่ได้คิดว่าจะเกินเลยน้อง ผมยอมรับว่าชอบ แต่ผมคิดว่าน้องเป็นคนทายยาก ทายใจทายความคิดได้ยากมาก หรือเป็นเพราะน้องมับสนตัวเอง
เดี๋ยวก็บอกว่าอยากเจอผมอีก เดี๋ยวก็บอกว่าเจอกันครั้งนี้ก็พอแล้ว......

น้องส่งผมที่ร้านอาหาร ผมสั่งซุปให้น้องไปทานที่บ้าน แล้วเราก็แยกย้ายกัน

คืนนั้น น้องยังไลน์มาคุย เกือบปกติ ยังฝากผมขายของให้ชิ้นนึง ผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นที่น้องเข้าใจว่าเราจะคบกันในสถ านะไหนที่เหมะสมพอดี
ผมนอนหลับคืนนั้น ด้วยความสุขกว่าเดิม นานมากแล้วที่ผมไม่ได้เจอคนที่ถูกใจกายขนาดนี้ นานมากแล้วจริงๆ
แต่...หลังจากฝันดี ผมกลับตื่นมาพบความจริงที่ร้ายเหลือ และเจ็บบบบบบ แบบนี้นะ

เล่าข้ามไปนิดนึงว่า น้องส่งเลขที่บช.มา แล้วถามผมว่าจะโอนเลยมั้ย ผมทานข้าวเสร็จก็ดอนไปให้ น้องบอกว่าถ้าซื้อหวยคงถูก น้องคิดว่าผมคงให้เท่านั้น
ผมก็โล่งใจที่น้องไม่คิดว่าผมเอาเปรียบจากเงินที่ให้ ไป และผมดีใจที่ได้จ่ายค่าขนมนี้ให้น้อง

วันรุ่งขึ้น ตอนผมรอขึ้นเครื่องกลับกทม. ซึ่งค่อนข้างนาน น้องไลน์มาว่า น้องเครียดมาก อยากตาย น้องเสียใจที่เกินเลยกับผม
ผมก็ปลอบไปแล้วบอกว่าผมไม่ได้คิดว่าน้องเป็นแค่คนที่ ผ่านมาแล้วผ่านไป แม้ผมจะเคยเจอน้องๆ มามากมาย แต่น้องคือ "คนพิเศษ"
น้องบอกว่าน้องรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เราคุยกันยาวนานมาก แต่ไม่มีข้อสรุปใดๆ บางช่วงน้องยังบอกว่า อยากมาเจอ แต่ส่วนมากที่คุย
คือทุกข์ทรมานใจ ผมก็ถามไปว่า กับพี่เนี่ย ทั้งรักทั้งเกลียดเลยใช่มั้ย น้องบอกว่าคงแบบนั้น......

ผมเข้าใจน้องครับ ยิ่งพอย้อนนึกไปถึงเรื่องราวที่ได้คุยกันมา ยิ่งเข้าใจน้องมากขึ้น เข้าใจว่าทำไมจึงมีความคิดสับสน ทำไมทั้งรักทั้งเกลียด
แต่ผมไม่รู้จะทำอย่างไร ผมพร้อมไปเจอน้อง ไปกอด ไปปลอบ หนือไปให้น้องทุบตีก็ได้ ถ้าน้องจะเกลียดหรือรักผม ผมรับได้กับคนคนี้
กลายเป็นว่าผมกลับมากทม.ด้วยความหดหู่ เสียใจ แม้จะมีบางความรู้สึกที่ดีใจ สุขใจกายที่ได้เจอคนที่เราพอใจอย่างที่สุด แต่กลายเป็นเรานี่เอง
ที่ทำให้คนคนนึง ต้องเสียใจกับอารณ์ความรู้สึกที่ยับยั้งกันไม่ได้แบบ นั้น

ผมนอนเป็นห่วงน้องตลอดคืน ไมเกรนขึ้นอีกรอบ แม้กระทั้งตอนนี้

วันรุ่งขึ้น ผมไลน์ไปถามว่าน้องอาการปวดท้องดีขึ้นมั้ย.....ถามไป เท่าไหร่ก็ไม่ตอบ ไม่อ่านไลน์ ผมโทรฯ ไปก็ปิดเครื่องบ้าง ไม่รับสายบ้าง
และในตอนหลังน้องไลน์มาบอกว่า ขอร้องว่าอย่าติดต่อน้องอีกไม่ว่าช่องทางใดๆ......ผม นี่เศร้าสุดเลย แม้จะยังพอใจชื้นว่าน้องยังคงไปทำงานปกติ
ไม่คิดทำร้ายตัวเอง ผมได้แต่บอกน้องไปว่า ผมรัก ...และจะอยู่ตรงนี้เสมอ จะไม่ไปรบกวนอะไรน้อง แต่หากวันไหน เมื่อไหร่ที่น้องมีทุกข์ สุขอะไรอยากมาเล่ามาบอก
หรือให้ผมทำสิ่งใดที่ผมทำให้ได้ ผมจะยินดีเสมอ......น้องอาจจะยังไม่เชื่อว่าผมรัก เพราะเขียนมาว่า คงจะเชื่อยากว่าผมรัก........
ผมขอบันทึกไว้ตรงนี้ก็แล้วกันว่า ผมรักน้อง รักและคิดถึงมาก แม้มันจะแค่คำพูดหรือตัวอักษร แต่มันคือความรู้สึกจริงๆ
ผมอยากคุย อยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากมองตาเหมือนที่น้องถามว่าทำไมพี่ชอบมอง..... ผมว่าทุกคนมองคนที่เรารัก ไม่เคยเบื่อเลย

ผมคงไม่มีโอกาสเจอ ไม่มีโอกาสคุย ไม่มีโอกาสทางใดที่จะทำให้น้องกลับมา ก็แค่ขอบันทึกเรื่องราวนี้ไว้ ว่าครั้งนึง
ผมเดินไปตกหลุมรักคนคนนี้เข้า และผมจะไม่ปีนกลับขึ้นมา ผมจะอยู่ในหลุมรักนี้ไปนานแสนนาน จดจำทุกสุข ทุกข์ที่เกิดขึ้น.....ตลอดไป

ผมแพ้คำมั่นสัญญาที่มีกับตัวเอง ตัวเองว่าจะไม่เวิ่นเว้อ ไม่พร่ำเพ้อ ไม่รักใคร วันนี้ผมแพ้ครับ........

แล้วมันจะผ่านไปด้วยดี
แล้วใจของเธอจะเปลี่ยนไป
แล้ววันหนึ่งเขาจะหายไป
แม้วันนี้จะยังรู้สึก แม้จะยังคิดถึงเขาอยู่ ทุกลมหายใจ

^^

ขอบคุณครับ

เรื่องราวงดงามท่ามกลางความรู้สึกดีๆ เหมือนเจอเนื้อคู่เลยนะครับ

คงไม่มีทางเป็นเนื้อคู่กันครับ เราต่างกันมากมายในหลายมิติ
และน้องเค้าควรมีคู่ที่เหมาะสมกับน้องเค้าครับ
ผมไม่ได้ตอบแบบน้อยใจ หรือตัดพ้ออะไรนะครับ ความจริงมันเป็นเช่นนั้นครับ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ

ผมก็เคยมีประสบการณ์ลักษณะแบบนี้ครับ

เขาไม่ได้เกิดมาเป็นเนื้อคู่เรา
...เป็นแค่โชคชะตาดลบันดาลให้เรามาพบกัน
แล้วก็แยกจากกัน

...ปวดใจแต่มันก็คือความจริงครับ

เรื่องมันอาจจะซับซ้อน และยาวนานกว่าที่คิดแล้วครับ เราเคลียร์กันได้ดีขึ้น เราคงต้องพบเจอกันอีกต่อไป
ในสถานะคนทีเข้าใจกัน แต่คงต้องกำหนดขอบเขตกันให้เหมาะสมครับ ซึ่งแค่นี้ก้ดีมากแล้วสำหรับผม

ขอบคุณครับที่แสดงความเห็นที่ทำให้ผมทราบว่ามีคนที่เ ป็นแบบนี้เหมือนกัน