รอตอนต่อไปครับ

มีคนติดตามแล้ว เย้ !

จุดเริ่มต้นของมิตรภาพ

"ขอเรียกพี่ว่าคุณได้ไหม?" จันทร์เริ่มเปิดใจ
"คุณ? มันแย่ลงหรือดีขึ้นละเนี้ย ทำไมมันดูห่างเกินจังเลย " ชายแปลกหน้าถามกลับมาด้วยความสงสัย
"หนูจะเรียกคุณเฉพาะกับคนที่หนูรู้สึกสนิทใจ ถ้าพี่ไม่ชอบหนูจะไม่เรียก"
......"คุณดีกว่า มันพิเศษกว่าใช่ไหม?"

บทสนทนาระหว่างเค้าและเธอ เริ่มมีความใกล้ชิดกันมากขึ้น "ยิ่งเปิดใจ ยิ่งใกล้ชิด" ....
"จันทร์ไม่เหมือนใครไม่เหมือนใครเลยที่ผมเคยคุยด ้วย" "จันทร์แปลก" เค้าบอกกับจันทร์แบบนั้น ในทางกลับกัน จันทร์ก็ตอบกลับในใจ "คุณก็ไม่เหมือนใคร คุณแตกต่าง จันทร์รู้"
เวลาเพียงไม่นาน ทำให้เขาและเธอ เริ่มรู้จักตัวตนกันที่เล็กละน้อย "มันถึงเวลาต้องเจอกันแล้วไหมล่ะ ? เอาว่ะ ? " จันทร์ตัดสินใจ ว่าควรจะเจอเค้าสักครั้ง อย่างน้อยการเจอกัน ก็ทำได้สัมพัสความรู้สึกแรก "แตกต่าง เหมือนกัน" ความรู้สึกดิ่งลึกในก้นบึ้ง ยังคงมีบางอย่างที่สาวน้อยยังคงสงสัย แต่เธอก็ไม่รู้ได้ว่ามันคืออะไร

การพบกันครั้งแรก ...
สถานที่ ที่เราคุ้นเคย โรงภาพยนต์!!! "ฉันทำบ้าอะไรของฉันเนี้ย" บ่นไปยิ้มไป จันทร์ตื่นเต้น และหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทันที่ที่ตื่นเช้า เธออาบน้ำแต่งตัว จะแต่งหน้าแบบไหนดี จะใส่เสื้อตัวไหน กางเกงอะไร ถอดเข้าออกหลายรอบ "เฮ้อ.. แล้วทำไมฉันต้องกังวลว่าฉันจะใส่อะไร บ้าหรือป่าว แค่ไปเจอเค้าก็แค่นั้นเอง ดูหนังแล้วก็กลับบ้านซิย่ะ" จันทร์เริ่มหงุดหงิดตัวเอง ที่ต้องร้อนรนพยายามทำอะไรจนตัวเองดูตลก
ทุกอย่างดูวุ่นวาย จันทร์ไม่มีสมาธิที่จะทำอะไรทั้งวัน ใจจดจ่ออยู่กับชายแปลกหน้าคนนั้น เค้าจะเป็นยังไงน่ะ สูงเท่าไหร่ ตัวใหญ่ไหม "เค้าจะรู้สึกใจเต้นผิดจังหวะเหมือนเราตอนนี้ไหม "

ช่วงเวลาที่รอคอย จันทร์เร่งรีบเพราะเค้ามาถึงก่อนจันทร์ 2 ชั่วโมง "บ้าเอ้ย ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย ทำไมฉันถึงไม่เป็นคนรอเค้านะ น่าขายหน้าซะมัดยัยจันนนน" จันทร์บ่นในใจ พลางเดินกึ่งวิ่ง มาถึงหน้าตู้ขายตั๋ว จันทร์ก้มมองดูนาฬิกา ที่ข้อมือ วัดชีพจร 116 "แม่เจ้า!!! ทั้งตื่นเต้นทั้งเหนื่อย หัวใจฉันจะหลุดออกมาอยู่แล้ว" จันทร์กดมือถือเพื่อโทรบอกว่าถึงแล้วจ้าาาาาาา ขอซื้อตั๋วก่อนนะจ้าาาาาา เจอกันนนนนน
เขามาแล้ว.....จันทร์มองเค้าได้เพียงไม่กี่วินาทีเท่ านั้น ก็ต้องรีบหลบสายตาไปทางอื่น ด้วยความแปลกใจ "แล้วจะหลบทำไมละเนี้ย ยัยบ้า ก็แค่มอง เขิลหรอ " บ่นกับตัวเองเป็นระยโดนที่ไม่หันไปมองเค้าเลย แต่ยังคงรับรู้ได้ว่าเค้าอยู่ข้างหลังนั้น "ทำไมไม่กล้ามองว่ะ ยัยจันนนนน หรือว่าเขิลว่ะ ไอ้บ้า" จันยังคงบ่นอยู่ในใจอย่างงั้น โรงหนังที่ 13 แถวนั่ง a15 a16 บรรยายกาศเงียบๆแบบโรงหนัง มีคนนั่งดูนับคนได้ หนังเริ่มเล่นไป หัวใจของจันทร์ยังคงเต้นผิดจังหวะ ..."หรือว่ายังไม่หายเหนื่อยหว้า" บ่นในใจอีกแล้วเพียงเสี้ยวนาทีหางตาก็แอบชำเหลืองมอง "แอบทำไมจันทร์ ก็หันไปมองตรงๆเลยซิโว้ยยย ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อยนะ" ยัง ยังคงเถียงกับเสียงในหัว ที่ขัดแย้งกับความรู้สึกในใจอยู่อย่างนั้น มันคือหนังดร่าม่า แต่จันทร์นั่งยิ้ม ใช้แล้ว นั่งยิ้มมม แล้วก็คิดในใจ ว่าฉันทำบ้าอะไรของฉัน มานั่งดูหนังกับคนที่เจอกันครั้งแรก รู้จักกันแค่ชื่อเนี้ยนะ แล้วเค้าเนี้ยแหละ ปั่นหัวฉันอยู่ได้ทั้งวันจนฉันไม่มีสมาธิ สาวน้อยยยย เธอยอมรับมาเถอะ ว่ามากกว่าที่รู้สึกดี มากกว่าที่เค้าแตกต่าง คือเธอชอบเค้า ........จันทร์ยังคงสับสนในใจ

หนังจบแล้ว เวลาที่จะแยกกันก็ใกล้เข้ามา จังหวะหัวใจที่เคยเต้นผิดจังหวะ หายไป จันทร์กับรู็สึกว่าทำไมมันห่อเหี่ยวลง .... เป็นจันทร์เองที่เดินไปส่งคุณเค้าถึงสถานีรถไฟ สาวน้อยยืนมองเค้าจนลับตา "คุณตัวเล็กจัง" มองไม่เห็นคุณแล้ว ผู้คนมากมาย อยู่เต็มสถานี เธอเดินหันหลังกลับด้วยความรู้สึก เศร้าเล็กน้อย ในมือถือตลับเทปวง queen ใช้แล้วละ คุณเค้าให้มา มันเป็นตลับเทปที่จันทร์ตามหามานานและไม่เคยจะได้ฟัง ได้เจอ ในความเศร้านั้นกลับมีความรู้สึกขอบคุณดีใจและมีความ สุขในเวลาเดียวกัน ด้วยความประทับใจ เธอเดินยิ้ม กลับไปที่ลานจอดรถ สองมือกุมตลับเทปไว้แน่น "น่ารักที่สุด อุตสาไปค้นไปหามาให้" เป็นการเจอกันครั้งแรกกับคนแปลกหน้าที่ดีที่สุดเลย

หรือว่า.......ตอนต่อไป

หรือว่า “ฉันชอบเขาขึ้นมาแล้วจริงๆ” ....

ความรู้สึกดีของจันทร์มากมายหนัก จนต้องตัดสินใจว่านี่ “ฉันชอบคุณเค้า” ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นเสนอไป แต่แล้ว

เมื่อลืมตาตื่น ... จันทรกลับรู้สึกราวกับว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น เหมือนเธอฝันไป เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้รู้สึกชอบและรู้สึกดีกับค ุณเค้านัก เธอตระหนักว่า “ไม่ใช่ทุกคนที่เราควรจะรู้สึกดี ที่เราจะชอบ แต่ก็ไม่ทุกคน ที่เราชอบแล้วจะต้องมีสถานะที่ชัดเจน เค้าอาจจะเป็นเพื่อน เป็นแฟน เป็นแค่คนรู้จัก หรือแท้จริงเค้าอาจจะไม่รู้จักเราเลย” สุดท้ายแล้ว เราก็ไม่ได้เกิดมา พึ่งที่จะเป็นเจ้าของใคร หรือให้ใครเป็นเจ้าของ มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่สาวน้อยได้ตกตะกอนทางความคิดของเธอแล้วว่า เธอจะไม่ฝืนถ้าเธอจะรู้สึก “ฉัน ห้ามให้ตัวเองรู้สึกไม่ได้ แต่ฉันก็ควบคุมที่จะแสดงมันออกมาได้ เพราะอย่างงั้น ฉันจึงไม่ฝืนความรู้สึกของตัวเองมานัก เพราะฉันก็ไม่เคยบังคับให้อีกฝ่ายควรจะรู้สึกดีแบบที ่ฉันรู้สึก ”

จันทร์ตัดสินใจ ปล่อยวางความรู้สึก ... เธอไม่รู้สึกคาดหวังอะไรอีกต่อไป เพียงแค่ทำอย่างที่ใจเธอต้องการ ทำอย่างที่ความรู้สึกของเธอ บอกให้ทำเช่นนั้น และไม่ว่า ชายแปลกหน้าคนนั้น จะต้องกลายเป็นคนที่เธอรักในอนาคต เธอก็ไม่นึกคาดหวังอะไรแล้ว “ให้มันเป็นไป”

“ขอให้มิตรภาพที่ดียังคงอยู่เสมอไป”