เคยไหม เมื่อคุณตกในช่วงเวลาที่จิตใจ ดิ่งลึกลงถึงห้วงความรู้สึกที่ดำมืด ทุกอย่างเขว้งขว้างและอ้างว้าง เหมือนจะรู้สึกได้อยู่เต็มอกแต่ก็เหมือนไม่รู้สึกอะไ รเลย เหมือนมองเห็นทุกสิ่งอย่างได้อย่างชัดเจน แต่กลับมองเห็นแต่ความว่างเปล่า .... ความรู้สึกหนักอึ้งที่ปลายเท้า ร่างที่ล่องรอยเหมือนไร้จิตวิญญาณ คาบน้ำตาที่แห้งกร้านอาบแก้ม จิตใจดิ่งลึกลงไปอย่างไม่มีสิ้นสุด ทรมาน....ความเจ้บปวดกัดกินไปทุกอณู ชินชาแต่ยังคงรู้สึก เพียงแค่สิ้นวินาทีเดียว ที่ไม่สามารถที่จะทนทานต่อไปได้อีก

ความซึมเศร้าที่กัดกินใจ ไม่เคยมีใครรับรุ้และสนใจ ความเจ้บปวดทรมานที่ฝังลึกอยุ่ก้นบึ้งหัวใจ ความอ่อนแอที่ย้ำเตือนทุกคืนวัน ไม่มีคืนไหนจะนอนหลับได้อย่างสนิทใจ การฝันร้ายคือเพื่อนสนิท นั่งคุยกับเงาเป็นเรื่องปกติ ... ทุกคนต่างคิดว่า ชีวิตเราสมบูรณ์แบบ แต่ทุกคนจะรุ้ไหมว่า เราต้องเจออะไร ต้องรับรุ้อะไร เรารุ้สึกอย่างไร ไม่เคยมีใครสนใจ ว่าเราเหนื่อยแค่ไหน เราล้า เราท้อ เราอ่อนแอ เราร้องไห้ ไม่เคยมีใครสนใจ และไม่มีแม้ใครจะเข้าใจ ไม่มีเลย ...

ต้องทนต่อสู้กับปีศาจร้าย ในใจ ทรมานแค่ไหนไม่มีใครรู้เลย จิตใจที่เคยบอกว่าเข้มแข็ง แท้จริงแล้วมีแต่ความอ่อนแอ ยอมให้มันกัดกินภายในใจ เพื่อแลกกับช่วงเวลาที่พอจะมีความสุขบ้างในชีวิต เมื่อช่วงเวลาแห่ฃความสุขจบลง เจ้าปีศาจร้ายก็กลับมา หลายคนถามว่า ทำไมเราถึฃเป็นแบบนี้ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าใครที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ ... ปีศาจที่เกิดขึ้นมาภายในจิตใจที่มืดมน จิตใจที่อ่อนแอ โหยหาทุกสิ่งอย่างที่จะมาเติมเต็ม ปีศาจตัวนี้ เกิดขึ้นมาได้ยังไง... ไม่เคยเลย ไม่เคยมีใครที่จะสนใจ มีเพียงแต่ตัวเรา ที่ลำพังต่อสุ้กะบเจ้าปีศาจร้ายตัวนี้เพียงลำพังเสมอ มา และวันนี้ เราก้ไม่ไหวแล้ว ..... ถ้าเราจะเลิกสุ้ ทุกคนก้ไม่มีสิทธิ์จะมาว่าเรายอมแพ้ เพราะไม่มีใครร่วมสู้กันเราสักคน ไม่เคย