ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนค่ะ ไม่ได้รับงานใดๆนะคะ ที่สมัครเป็นสมาชิกเพราะเหตุผลที่จะเล่าต่อไปนี้ เราได้รู้จักผช.คนนึงในเว็บนี้เมื่อช่วงเดือนเมษา จากกลุ่มเพื่อนๆทำงานสายเดียวกันแต่คนละบริษัท ไปทานข้าวคุยงานกันก็เกิดปิ๊งปั้งกันตามประสาคนโสด เลยแลกไลน์กันคุยแบบคนจีบกันทั่วไป (ให้ผช.คนนี้ชื่อ ต.ละกัน) บังเอิญที่ทำงานเราใกล้กับที่พักของต. ๆเลยชวนให้ไปหาบ่อยๆแต่เราไม่เคยไปสักครั้ง จนกระทั้งต.หายเงียบไปแล้วอยู่ๆ กลางเดือน พ.ค ต.ก็ไลน์ทักมาบอกได้ย้ายงาน และหาคอนโดเช่าอยู่ในระแวกเดียวกับที่เราพักเพราะใกล ้ที่ทำงานใหม่ นัดเจอทานข้าวกันที่ห้างแถวนั้นพอดีเป็นวันหยุด ทานข้าวกันเสร็จ ต.ชวนไปที่คอนโด เราก็โอเคได้ แต่ก็เตรียมใจแล้วว่าต้องมี xxกันแน่และก็จริง แห่ะๆๆ พอเราจะกลับกำลังแต่งตัว ต.ยื่นเงินให้ 1500 เรางง และอึ้งมาก ถามเสียงแข็งให้ทำไม? เขาหน้าเจือนนิดนึงบอกเอาไปเถอะแล้วยัดใส่กระเป๋าเป้ เราน้ำตาคลอคิดมาตลอดทางจนกลับถึงห้อง กูกลายเป็น กระ__ หรานี่ แล้วต.ก็ไลน์มาอย่าคิดมากไม่ได้มองเป็นผญ.แบบนั้น ต.ไลน์หาทุกวัน ถามนู้นนี่ ชวนไปดูหนังรอบดึกหลังเลิกงาน ไปกินปิ้งย่าง ไปเดินห้าง ซื้อของให้ กินอะไรก็คอยป้อน ไปรับ ส่งเวลาเราไม่เอารถไปทำงานข้างนอก เราเองก็เลยรู้สึกดีจนยอมเต็มใจมี xxกัน ต.ก็ไม่ยื่นเงินให้แล้ว เป็นแบบนี้อยู่ 3เดือน เราเข้าใจว่าเราอยู่ในฐานะแฟนของต. เข้าออกคอนโด ต.ได้แต่มี2ครั้ง ที่เห็นเส้นผมผญ.บนที่นอน และ กิ๊ฟติดผมตกที่พื้นกับยางรัดผมบนโต๊ะเครื่องแป้ง พอถาม ต.ก็จะบอกไม่รู้ๆ เราเลยปล่อยผ่านไม่อยากทะเลาะ วันที่ 3ส.ค เราไลน์ไปหาต.บอกวันนี้ไปงานข้างนอกแถวสยามไม่เอารถไ ป ขากลับมารับที่รถไฟฟ้าสถานนีนี้นะ เพราะใกล้ที่ทำงานต. ช่วงนั้นฝนตกบ่อย ต.ขับรถมอไซค์ไปทำงาน พอใกล้ต.เลิกงานอีกครึ่ง ชม.อยู่ๆต.ไลน์มาบอกฝนน่าจะตกไม่ไปรับนะกลับเองละกัน เราเลยบอกได้แต่ก็คิดมากๆและสงสัยปกติไม่เป็นแบบนี้ กลับถึงห้องพัก เลยเอาไอดี ต.มา search ในgoogle บอกตรงๆอึ้งสุดชีวิต ต.โพสต์หาผญ.รับงานแรง รับงานอม ในเว็บนี้และอีก 3เว็บ ตั้งแต่ปี58 เราน้ำตาร่วงทันที คืนนั้นตั้งแต่3ทุ่ม ยัน6โมงเช้า ไล่อ่านและไลน์ยืดยาวไปหาต. กะเช้ามาต.อ่านจะตอบอะไรมาบ้าง แต่ก็เปล่าเลย เที่ยงโทรหา5สาย ไม่รับเลยส่ง sms ไปหาตกเย็นเลยดิ่งไปที่คอนโด เคาะประตูร้องไห้เรียกให้เปิดเป็น 10นาที ต.ถึงมาเปิดและเราก็เดินวนเก็บของใช้ของเราในห้องต.ไ ด้แต่ยืนมองและเงียบใส่ บอกแค่ว่าไม่แก้ตัวอะไรเพราะผิดเอง เราเดินออกจากห้องได้ไม่กี่ก้าวก็กลับมาเคาะประตูอีก ต.เปิดมาเรากระโจนกอด ต.แน่นร้องไห้สะอื้นขี้มูกไหลเยิ้ม ต.สัญญาจะเลิกโพสต์หาผญ. และขอโทษเราที่เอาแต่หลบหน้าไม่กล้าคุย หลังจากนั้นก็เป็นปกติกันแบบเดิม เราเองก็ยังระแวงบ้าง ผ่านไป2สัปดาห์ ต.กลับมาโพสต์หาอีกคราวนี้มีไลน์เพิ่มอีกอัน ไอดียาวเยียด ที่รู้เพราะวิธีโพสต์ของต.จะแนวเดิมๆเลยให้เพื่อนลอง แอดไปคุยตกลงราคา ถามที่อยู่ ก็แน่ใจว่าใช่ต.จริงๆ เช้าวันต่อมา ต.ทักกลับมาขอรูป และนัดให้ไปหาที่คอนโด ตอน8โมงเช้าแต่ก่อนหน้าวันที่ให้เพื่อนแอดไปคุย เรายังนอนค้างกับต.อยู่และกลับตอน7โมงเช้าเพราะจริงๆ ต้องกลับบ้านฝั่งธน แต่พอเพื่อนแคปภาพที่คุยนัดตกลงราคา เราเลยโทรบอกแม่จะกลับบ่ายๆ ประมานเกือบ10โมงเราถือโทรศัพท์เพื่อนไปหาต.ที่คอนโด ยืนหน้าห้องและไลน์บอกมาถึงแล้ว ต.รีบเปิดประตูจะลงไปรับ ผญ.ที่นัดแต่ก็ต้องอึ้งเพราะกลายเป็นเราแทน คราวนี้เราขนของกลับจริงๆ เดินวนไปเก็บเสื้อผ้า ครีมและร้องไห้ไป ต.ถามทำไมถึงทำแบบนี้เราเลยยัอน สัญญาจะไม่เข้าเว็บโพสต์หาแล้วทำไมยังทำ ต.ตะคอกใส่หุบปากเงียบไปเลยจบกันตรงนี้ ลาก่อน ของต่างๆ โมเดลตุ๊กตาเพิ่งซื้อให้ ได้2วันเกือบหมื่น ต.ก็เก็บคืนเราเลยเอาไปให้เพื่อนฝากบริจาคที่วัดรับข องบริจาค (ใจจริงโคตรเสียดายเงินไม่น่าเลยตรู) ตลอดเวลาที่เลิกกันไป 2เดือน เราพยามง้อต.ตลอด ต.บล็อคเราจากการติดต่อทุกทาง จนวันที่15 ต.ค เรากับเพื่อนตัดสินใจย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับต. อยู่ชั้นเดียวกันเราเห็นต.เกือบทุกวันเปิดประตูห้องไ ปก็เจอห้องต.ที่อยู่เยื้องกัน แต่ต.ไม่รู้ว่าเราย้ายมาอยู่ห้องชั้นเดียวกันรู้แค่ย ้ายมาอยู่ที่นี่ วันที่ 27 ต.ค วันศุกร์ต.ออกำไปทำงาน 9โมงนิดๆและเราจะไปซื้อของข้างนอก บังเอิญเจอกันที่ลานจอดรถ เป็นการเจอกันครั้งแรกหลังจากเลิกไป2เดือน ต.มองเรา แต่เราเห็นต.ถึงกับชงักถอยหันหนีใจเต้นแรง จนต.ขับรถออกไป ถึงเดินไปเอารถ ตกเย็นทุกครั้งเราจะมองที่จอดรถ ต.จะกลับห้องยัง จน3ทุ่มก็ยังไม่กลับ นอนไม่หลับ ตี1ลงมาดู ไม่มีรถต.จอดแปลกใจมาก เพราะต.จะไม่ไหนเกิน4ทุ่ม จนมาวันที่ 30ต.ค ตอนตี3นอนไม่หลับมาเปิดเฟซบุ๊ก เห็นเพื่อนต.โพสต์ อัพเดตอาการ ต.ขับรถตกหลุมตรงถนนทำก่อสร้างสะพานข้ามแยก เราตกใจร้องไห้ทันที ต.รถคว่ำตอนทุ่มนึงวันที่ 27 ที่เราเจอกันในตอนเช้า ต.หัวกระแทกพื้นเลือดอาบหน้า ถูกส่งตัวไปรพ.รัฐผ่าตัดสมองไป3รอบ ฟอกไตไป5ครั้ง นอนไม่ได้สติใส่ท่อช่วยหายใจในห้องปลอดเชื้อ ICU พ่อแม่ พี่ เพื่อนมาเฝ้าเยี่ยมรวมทั้งเราไปหา ต.ทุกวันไปพูดข้างๆหูว่า ขอโทษตื่นมาพูดว่าอภัยให้เรานะ ที่ทำกับเทอแบบนั้นจนเทอโกรธ ไม่ยอมพูดคุยกัน จนเราต้องเลิกกัน แล้วน้ำตา ต.ก็ไหลออกมา เหมือนต.รับรู้ได้ยินที่เราพูด แม่ยิ้ม น้าๆยิ้ม ต.มีความรู้สึกรับรู้ ต.ต้องหายต้องฟื้น แต่วันที่8พ.ย แพทย์เรียกแม่ พ่อไปคุย อาการต.แย่ลง ต.สู้ต่อไม่ไหว ไตไม่ทำงาน ก้านสมองตาย ที่อยู่ได้เพราะเครื่องช่วยหายใจ วันที่ 9พ.ย.ต.ความดันอ่อนลง จนบ่ายโมง พยาบาลเรียกญาติให้เข้าไปใกล้ๆ ต.ความดันลดลงๆเรื่อย หายใจแผ่วลงๆ เราทนดูแม่ พ่อ ร้องไห้ไม่ได้เลยออกมาร้องข้างนอก จนบ่าย2โมงนิดๆ พ่อแม่เดินออกมาบอก ต.ไปแล้วลูก อโหสิให้ต.นะอะไรที่ต.ทำไม่ดีกับลูกไว้ จากใจจริงเราไม่โกรธ ต.เลยที่ง้อแค่อยากเอ่ยคำขอโทษแล้วให้ต.อภัยให้ที่ให ้เพื่อนแอดไลน์ไปนัดจนเราต้องเลิกกันแค่นั้น พ่อแม่ทำเรื่องจัดการกับ ต. พากลับบ้านเกิด ตั้งสวดอภิธรรม5วัน 2วันต่อมาเราลางานตามลงไปช่วยงาน จนวันฌาปนกิจ เก็บกระดูกลอยอังคาร ก็กลับ กทม.เห็นห้องก็ได้แต่คิดถึงวันที่แม่มาขนของ ต.เราติดธุระแม่เลยโทรบอกให้เก้าอี้ที่ต.ใช้นั่งเล่น คอมพ์กับเรา เราก็ยินดีรับมาไว้ในห้องจนทุกวันนี้

ปล.ตอนพิมพ์บรรทัดประโยค *เอ่ยคำขอโทษแล้วให้ ต.อภัยให้ที่ให้เพื่อนแอดไลน์ไปนัด* เราได้กลิ่นแปลกๆแฮะ คงไม่ใช่ ต.หรอกเนอะ 55 ก็แล้วแต่วิจารณญานจะเชื่ออะนะ เอาเป็นว่าพอละ ตี3ครึ่งแล้ว จบความทรงจำชั่วชีวิตของเราแล้ว ขอบคุณพื้นที่เว็บนี้ให้ได้ระบาย และคนที่เสียเวลาเข้ามาอ่านนะคะ ต่อจากนี้คงไม่จำเป็นต้องเข้ามาส่องเผือกใครละ ชีวิต้องดำเนินต่อไป ต.สอนว่าวันนี้ทำได้ พรุ่งนี้ก็ต้องทำได้ สู้โว้ยยย!!!