สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังไว้เป็นอุทาหรณ์ เราเป็นเด็กบ้านนอกที่มีความทะเยอทะยาน บ้านเราจนมาก เราเก็บตังซื้อมือถือเครื่องละพันกว่า หารกันกับพ่อ เพราะตอนนั้นเราได้ทุนไปเมืองจีน จะได้คุยโทรศัพท์กับพ่อได้ เราเลือกเครื่องที่เป็นจอสัมผัสและเล่นเน็ตได้ เป็นเครื่องที่ดีที่สุดเท่าที่ตอนนั้นเราจะหามาใช้ให ้เหมือนเพื่อนๆได้ เราเป็นคนรักเรียนมาก ได้อยู่ห้องกิ๊ฟเตดตลอด เพื่อนส่วนใหญ่เค้าก็จะมีพ่อแม่ฐานะดี ซัพพอร์ตได้ มันเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ ไม่รู้จักพอใจกับสิ่งที่ตัวเองมี เห็นเพื่อนมีอะไรก็อยากมีเหมือนเพื่อน เราเข้าเว็บเดทพวกนี้ตั้งแต่อายุ17ค่ะ ตอนนั้นก็คุยกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย คงเป็นความคิดความเป็นเด็กอะค่ะ เหมือนอยากจะเจอเจ้าชายขี่ม้าขาว เรามีแฟนแบบไม่เคยเจอกันจริงๆแต่เราก็รักเค้าจริงๆ รักแบบหมดใจด้วย คนแรกเป็นแคนาเดียนค่ะ เค้าเคยส่งเงินให้เป็นค่าเรียนบ้าง เราไม่ขอเค้ามาก เพราะเราก็เกรงใจ คุยกันไปนานๆ เราก็ตั้งตาว่าพี่เค้าเมื่อไรจะมาหา เลื่อนแล้วก็เลื่อนอีก จนเค้าเลิกติดต่อเราไป ตอนนั้นเราเสียใจแอบร้ร้องไห้บ่อยครั้ง ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจเรียน ผลการเรียนก็ตก สอบเข้ามหาลัยที่ไหนก็ไม่ติด เราเลยเรียนราชภัฏแห่งหนึ่ง เพราะรู้ว่าพ่อแม่ไม่มีเงินส่งแน่ จะมาเรียนรามที่กรุงเทพก็ไม่กล้ามา เราก็เล่นเว็บพวกนี้ต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็มาเจอพี่คนนี้ตอนอายุ 18 พี่เค้าทำธุรกิจแถวลำลูกกาค่ะ เค้าพูดได้หลายภาษา เราหาคนช่วยสอนการบ้านภาษาอังกฤษค่ะ พี่เค้าเอ็นดูเรามาก เราคุยกับเค้าทุกวัน แล้วเราก็เก่งขึ้นเรื่อยๆ สังคมเพื่อนๆที่เรียนด้วยจิตใจดีมากค่ะ แต่เราไม่ค่อยรู้สึกถูกกระตุ้นให้เรียนเท่าไรเลย เหมือนเราไม่มีคู่แข่งที่ตั้งใจเรียนจริงๆ เราโดนคนพูดดูถูกสารพัดว่าเรียนมหาวิทยาลัยไม่ดัง เดี๋ยวมาต่อค่ะ